Obchodzimy 71. rocznicę dnia, w którym wybuchło Powstanie Warszawskie. Uznawane jest za jedno z najważniejszych wydarzeń w nowożytnej historii Polski. Ze względu na jego tragiczne skutki, w szczególności ogromne straty ludzkie i materialne, kwestia zasadności decyzji o wybuchu powstania pozostaje przedmiotem debat i polemik.
Czym było Powstanie Warszawskie?
Całą operacją dowodziła Armia Krajowa polskiego ruchu oporu. Powstanie Warszawskie rozpoczęło się 1 sierpnia 1944 r. operacją „Burza”, której celem było wyzwolenie Warszawy z rąk hitlerowskich Niemiec i przedstawienie Sowietom, polskiej suwerenności poprzez umocnienie Polskiego Państwa Podziemnego. W tym samym czasie do Warszawy zbliżała się Armia Czerwona Związku Radzieckiego. Niestety wojska niemieckie zdołały się przegrupować i zburzyć miasto, pokonując jednocześnie polski opór. Było to spowodowane głównie zwłoką Sowietów w przyłączeniu się do Powstania. Polskie siły oporu walczyły przez 63 dni przy bardzo niewielkim wsparciu z zewnątrz, otrzymanym od USA i Wielkiej Brytanii. Powstanie było największym pojedynczym wysiłkiem militarnym podjętym przez jakikolwiek europejski ruch oporu podczas II wojny światowej.
Dokładna liczba ofiar pozostaje nieznana, jednak szacuje się, że około 16.000 członków polskiego ruchu oporu zostało zabitych, a około 6.000 ciężko rannych. Około 200.000 polskich cywilów zginęło, głównie w wyniku masowych egzekucji. Niemieckie straty wyniosły ponad 8000 żołnierzy zabitych i 9000 rannych. W czasie walk miejskich zniszczeniu uległo około 25% zabudowy Warszawy. Po kapitulacji wojsk polskich 3 października 1944 r. wojska niemieckie systematycznie niwelowały kolejne 35% miasta blok po bloku. Wraz z wcześniejszymi zniszczeniami z 1939 roku i Powstaniem Warszawskim z 1943 roku, ponad 85% miasta zostało zniszczone do stycznia 1945 roku, kiedy to Niemcy zostali zmuszeni do opuszczenia miasta.
